Top
 

Małgorzata Kalinowska

psychoanalityczka jungowska, autorka, tłumaczka

Jestem psychologiem i psychoanalitykiem jungowskim uprawnionym do prowadzenia superwizji – Indywidualnym członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Psychologii Analitycznej (IAAP). IAAP zostało założone w Zurichu w 1955, jeszcze za życia Carla Gustava Junga przez grupę analityków blisko z nim związanych. Jestem również członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Psychoanalizy Jungowskiej. Pracuję w prywatnej praktyce w Czeladzi, mieście na granicy Zagłębia i Śląska. Poza prowadzeniem praktyki analitycznej zajmuję się tłumaczeniem książek i artykułów z zakresu psychologii jungowskiej i poszerzam moje zainteresowania z zakresu psychologii, szczególnie w dziedzinie traumy kulturowej, współczesnych zjawisk kulturowych i dynamiki treningu psychoanalitycznego.

Zainteresowanie psychologią analityczną (która wymiennie jest często określana jako psychologia jungowska) było podstawą mojej praktyki terapeutycznej, którą rozpoczęłam w 1999 roku. Mój pierwszy gabinet zlokalizowany był w Jaworznie, później pracowałam dłuższy czas również w Katowicach, a od 2012 roku przeniosłam się do Czeladzi. Pracuję w terapii indywidualnej i grupowej w języku polskim i angielskim.

Wybór tego właśnie podejścia psychologicznego wiąże się z tym, że pozwala ono na zachowanie pewnej postawy wobec psychiki i przeżywanego przez nią cierpienia. Staje się dzięki niej możliwe nie tylko ustalenie jego przyczyn i usunięcie objawów, czy życiowych problemów, ale też zrozumienie ich celowości – możliwości zmiany, które w sobie niosą, a czasem nawet głębokiej transformacji życia.  

Moje początkowe zainteresowanie psychologią Carla Gustava Junga sięga czasów studenckich, gdy jeszcze nie było dostępu do bogatej oferty książek i artykułów z zakresu psychologii jungowskiej. Myślę, że dlatego właśnie popularyzacja tej dziedziny psychologii jest dla mnie ważna – zajmuję się tym między innymi jako członek zarządu Instytutu Studiów Kulturowych Raven i członek zespołu redakcyjnego kwartalnika „Raven. Psychologia głębi i kultura„, którego wydawcą jest Instytut..

W trakcie mojej zawodowej ścieżki pracowałam z dziećmi z rodzin borykających się z problemami alkoholizmu i przemocy w będzińskim Ośrodku Pomocy Dziecku i Rodzinie, z osobami dorosłymi w Poradni Zdrowia Psychicznego i Poradni Leczenia Nerwic przy Centrum Promocji Zdrowia w Jaworznie, i na Oddziale Leczenia Zaburzeń Afektywnych i Nerwicowych w Centrum Psychiatrii w Katowicach Szopienicach (jako terapeuta grupowy i indywidualny). Miałam szczęście pracować w zespołach złożonych z psychoterapeutów pracujących w różnych modalnościach terapeutycznych, sama też pracowałam zarówno w psychodnynamicznym jak i behawioralno-poznawczym podejściu. Dzięki tym doświadczeniom mogłam rozwinąć własny styl pracy terapeutycznej, który oparty jest na szacunku dla odmienności i różnorodności, i pozwala na twórcze wykorzystanie różnic. Uwrażliwiło mnie to również na to, w jaki sposób wybierany paradygmat psychologiczny kształtuje nasze podejście do psychiki, ciała i przeżywanego przez nie cierpienia.

W swoim zawodowym rozwoju zajmuję się między innymi strukturą i dynamiką psychoanalitycznego treningu. To zainteresowanie wyrasta z mojego doświadczenia szkolenia, które odbywało się w międzynarodowym i międzykulturowym środowisku Indywidualnej ścieżki szkoleniowej IAAP – zarówno jeżeli chodzi o własną psychoanalizę, superwizję, jak i seminaria szkoleniowe. Piszę o tym między innymi w rozdziale: “Influenced, Changed, or Transformed? Reflections on Moments of Meeting in a Borderland”, który ukazał się w opublikowanej w 2016 roku książce „From Tradition to Innovation Jungian Analysts Working in Different Cultural Settings” (red. Catherine Crowther, Jan Wiener”). Pracuję również jako nauczyciel i superwizor kandydatów w ścieżce psychoanalitycznej Polskiego Towarzystwa Psychoanalizy Jungowskiej, gdzie jestem koordynatorem szkolenia I stopnia, które współtworzyłam. Równolegle oferuję superwizję indywidualną i grupową zarówno dla osób szkolących się w psychoanalizie jungowskiej, jak i dla terapeutów chcących pogłębić swój styl pracy o podejście psychoanalityczne, szczególnie jeżeli chodzi o rozumienie traumy wczesnodziecięcej i traumy historycznej. W swoim podejściu do tych zjawisk czerpię zarówno z paradygmatu jungowskiego, jak i klasycznej psychoanalizy. Aktualnie prowadzę cykl superwizyjny „Trauma wczesnodziecięca”.

Najważniejszy aspekt mojego rozwoju zawodowego dotyczy relacji pomiędzy psychiką a kulturą, szczególnie w kontekście traumy kulturowej. Wyłonił się on z mojego osobistego i zawodowego doświadczenia polskiej kultury i jej zranień wyniesionych z czasów II wojny światowej i komunistycznych czasów. Uważam, że poszukiwanie relacji zarówno do indywidualnej, jak i zbiorowej historii wyraża naszą odpowiedzialność zarówno wobec naszego jednostkowego życia, jak i wobec tych, którzy je ukształtowali – zarówno przodków w linii krwi, jak i tych, z którymi nie łączy nas pokrewieństwo rodzinne, czy narodowe, a których świadomie, lub nie niesiemy w naszej pamięci. Odpowiedzialność ta oznacza zdolność do rozpoznania tego, w jaki sposób teraźniejszość wciąż jest nawiedzana przez przeszłość i jej traumatyczne utraty. 

Zajmuję się między innymi specyficznie polskim podejście do symboliki cierpienia, o którym piszę w rozdziale „The Suffering Hero and Messianism in a Polish Cultural Complex” i artykule „Monuments of Memory. Defensive mechanisms of collective psyche and their manifestation in the memorialization process”. Poszukuję sposobu rozumienia powtarzalnych wzorców w polskim życiu zbiorowym, który pozwoli na pomieszczenie rozdzierających je rozszczepień i konfliktów, i da możliwość wglądu w ich głębokie przyczyny.

Moje zainteresowanie tematyką traumy kulturowej, które zaczęło się od lokalnych kulturowych doświadczeń, z biegiem czasu rozwinęło się w poszukiwanie zrozumienia z jednej strony doświadczeń pogranicza (określanego przez anglojęzyczne studia kulturowe jako „borderland”), gdzie pogranicze rozumiane jest jako doświadczenie spotkań w obrębie kultury, rasy, płci, orientacji seksualnej, a z drugiej w poszukiwanie wglądu w ukryte traumatyczne wymiary naszej kultury globalnej. Próbuję uchwycić te zjawiska posługując się między innymi popularnym we współczesnej socjologii, filozofii i psychologii terminem nawiedzenia, inaczej zjawowej obecności, który obejmuje świadomą lub nieświadomą obecność nieobecnych, wydziedziczonych, czy usuwanych elementów na poziomie kultury zarówno w jej specyficznym lokalnym kolorycie, jak i na poziomie globalnej płynnej tożsamości. 

Niektóre artykuły i tłumaczenia
Simple Share Buttons